Pragnienie obecności

Od wczoraj - radca prawny pełną gębą :) Tak tylko na wstępie, bo ślubowanie złożone.

>>>

- Dobrze jest być w Bogu zakochanym.

- Terapeuci mówią, że jak kończy się zakochanie, to zaczyna się miłość. Ale do zakochania wracać trzeba. W życiu ojców duchowości Bóg często znika, milczy. Zapada ciemna noc wiary. To czas, którym interesują się i teologowie duchowości, i psychiatrzy. 

- Co wtedy dzieje się z człowiekiem?

- Cierpi z powodu milczenia Boga. Matka Teresa z Kalkuty mówiła, że to było trudne doświadczenie. Święta Teresa Wielka wiedziała, że niektórzy w ciągu tygodni przerabiali etapy duchowości, które ona przechodziła przez lata.

- Czemu Bóg milczy? Jak to tłumaczy terapeuta?

- Żeby dać szansę człowiekowi zdobycia się na bezinteresowną miłość. Ona jest po ludzku wbrew nadziei, nie niesie ze sobą gratyfikacji. I to jest doświadczenie Chrystusa na krzyżu. Najpierw dramatycznie woła: "Boże, czemuś mnie opuścił?". Bóg milczy i w Jego życiu. Chrystus umiera i zdobywa się - już nie siłą emocji, ale swojej woli - by powiedzieć: "Pragnę". Święty Augustyn mówił tu o akcie miłości: "Amo: volo ut sis" (Kocham: pragnę, abyś był). Chrystus, który umierając, nie doświadcza Boga, ostatnim aktem woli mówi: "Pragnę (abyś był)". I w tym słowie spotykają się wiara, nadzieja i miłość.

- To "Pragnę" interpretujemy jako wolę zaspokojenia fizycznego pragnienia.

- To jest interpretacja żołnierzy rzymskich. A na krzyżu chodzi o akt miłości. W sytuacji, w której człowiek mógłby popaść w rozpacz i odwrócić się od Boga, Chrystus przekracza siebie i pragnie, by Dawca życia dalej był. Ojciec Richard Rohr, terapeuta, mówi, że "cierpienie, które nie uległo transformacji, ulega transmisji".

- Czyli?

- Jeżeli nie przepracujemy cierpienia, naszych traum, to możemy ranić innych. Jeśli ktoś doświadczył przemocy, agresji, to będzie to odtwarzał w swojej rodzinie, Chrystus tak transformuje swoje cierpienie, że nikogo nie rani.

- A jak Chrystus przepracował rany?

- W trakcie zmartwychwstania. Widzimy Chrystusa, który ma rany. One mu nie znikają, ale Go już nie bolą. Chrystus tymi ranami świeci. I to jest zaproszenie, żeby się swoich ran nie bać. Bo gdybyśmy nie mieli ran, nie mielibyśmy czym świecić po naszym zmartwychwstaniu. 

Kilka naprawdę ciekawych myśli z rozmowy Joanny Bątkiewicz-Brożek z dr. hab. n, med. Krzysztofem Krajewskim-Siuda pt. "Jak klucz do zamka" z GN. Z tym ranieniem innych - oj, z całą pewnością to prawda, bo pewne sprawy widzę po sobie. A przede wszystkich - genialne wytłumaczenie tego Jezusowego "Pragnę" na krzyżu - nie jako wyrazu zwątpienia, bezradności i porzucenia, ale wezwania i wyznania wiary z Boga, aktu miłości Boga-Człowieka do Boga Ojca. Kapitalna myśl.