Rozpal

Jezus mówił ludowi: Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. I mówił im: Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma. (Mk 4,21-25)

Światełko św. Jana Bosco, założyciela zgromadzenia księży salezjanów i sióstr salezjanek, apostołów młodzieży - dzisiaj wspomnienie liturgiczne tego wybitnego apostoła XIX w. Ciekawe, w liceum miałem w klasie kolegę - również Jasia Bosco, choć na tym chyba podobieństwa między obydwoma się kończą...

Święty Jan B. był niesamowity przez to, że podjął się pracy właśnie w bardzo potrzebującym jego sił, pomysłowości i zapału środowisku, które niewątpliwie potrafiło okazać wdzięczność - w zaniedbanej młodzieży. Temu dziełu poświęcił się w całości, całe swoje życie - a dzieło rozrasta się także dzisiaj, szczególnie na misjach. Dlaczego? Bo założyciel nie był egoistą - odnalezione w sercu Boże światło było dla niego tak cenne, że nie chciał go schować pod korcem lub łóżkiem, ale za wszelką cenę chciał się nim dzielić, pozwalając Bogu stanąć na świeczniku serc ludzi, których do Niego prowadził ks. Jan. Rozpal w sobie to, co masz najpiękniejsze, i niech cię to całego spala.

Zresztą, takie ukrywanie tak nic by nie dało na dłuższą metę. Ilu jest nieszczęśników, którzy przez całe życie odgrywają najbardziej nawet misterne role, kreują wymyślne postaci, starają się być na topie, trendy, zauważalni - a w głębi serca pozostają naprawdę nieszczęśliwymi i zagubionymi ludźmi, to pół biedy, albo okazują się być aktorami po prostu sami nie wierzącymi w odgrywane nieraz latami role. Nie warto - wszystko wyjdzie na jaw. Angażować siły warto tylko w to, co dobre, piękne, słuszne, Boże.

Kto ma, kto nie ma... Dzisiaj na ulicy znowu zaczepił mnie jakiś biedak. Fakt, trącało alkoholem. Nawet nie rozumiałem, o co prosił - czy o jedzenie czy o pieniądze. Odmówiłem. Pisałem już kiedyś, jak ze 2-3 razy dałem pieniądze, a potem widziałem, jak delikwent idzie do monopolowego... I coś we mnie pękło. Jak widzę takich nieszczęśników to czasami serce się kraje, że by człowiek oddał i 100 zł takiemu, bo on bardziej potrzebuje. I co z tego? Żeby poszedł i kilka win albo kratę piwa kupił, albo na porcję czegoś do wciągania miał? Nie wiem, ale wydaje mi się, że to nie jest pomoc - chyba że w tym, aby tacy ludzie szybciej odeszli z tego świata z powodu swoich chorób - nałogów. Choć w żaden sposób to nie sprawia, że mniej boli, jak człowiek widzi takich ludzi.